Monthly Archives Grudzień 2015

Co nam pozostaje po okresie spędzonym w łonie matki? Niektórzy ludzie są zdania, że mamy jakieś wspomnienia z tego pobytu i poddają się hipnozie lub innym terapiom, chcąc je wydobyć na wierzch. Ale to nie ma sensu. Te struktury mózgu, dzięki którym pamiętamy, wykształcają się dopiero koło drugiego lub trzeciego roku życia. Wspomnień z okresu spędzonego w brzuchu matki po prostu nie ma. Czy zatem nic nam nie zostało z prenatalnego pobytu poza dołkiem i blizną w miejscu, w którym kiedyś była przywiązana pępowina? Czy podarliśmy wszystkie zdjęcia z tej podróży, wyrzuciliśmy do śmieci wszystkie mentalne taśmy wideo?

Dla dyslektyków czytanie jest prawdziwą mordęgą. Osoby takie potrafią rozróżniać litery, ale nie rozpoznają słów, które one tworzą, co być może jest wynikiem złej synchronizacji sygnałów nerwowych. Kiedy dyslektycy widzą jakiś wyraz, wiedzą że jest to wyraz, ale nic on im nie „mówi”, z niczym się natychmiast nie kojarzy.

Chcąc rzucić nieco światła na naturę tych niezwykłych zjawisk, do których należy telepatia, jasnowidztwo, formułował ostrożne hipotezy. Jedna z nich zakłada, że człowiek jest podmiotowym nadajnikiem emitującym bioelektromagnetyczne fale. W falach tych zakodowane są informacje dotyczące sytuacji, w jakiej znalazł się człowiek. W przyrodzie nic nie ginie! U jasnowidza nadświadomość jest strukturą psychiczną, która działa jak „psychoradar”, po prostu odbiera owe fale i odczytuje informacje w nich zawarte, które w polu wyobraźni jasnowidza się jawią jako konkretne obrazy podobnie jak na ekranie obraz.

Z tego stwierdzenia, często niewłaściwie interpretowanego, wynika jedynie, kto zostaje potępiony, a nie kto faktycznie się potępił. Analogicznie, gdy Jezus mówił: kto zgrzeszy przeciwko Duchowi Sw., temu nigdy nie będzie odpuszczone: ani w tym, ani w przyszłym życiu, to tym samym określił, jaki grzech na zawsze oddziela człowieka od Boga, czyli skazuje go na potępienie wieczne. Rzecz w tym, że nie wiemy, kto rzeczywiście takiego grzechu dopuścił się. Nasze ludzkie sądy są omylne i cząstkowe, względnie sprawiedliwe i nigdy nie ogarniające wszystkich uwarunkowań i okoliczności życia człowieka. Tylko Bóg zna całą prawdę o człowieku.

Przeor benedyktynów Eustachiusz żył w XV wieku. Zachowała się jego przepowiednia dotycząca losów Polski, którą po raz pierwszy opublikowano w 1758 r. w języku niemieckim w Bremie. W ubiegłym stuleciu przetłumaczył ją na język polski Józef Chociszewski. Oto treść przepowiedni: „Ja, Eustachiusz, przeor klasztoru benedyktyńskiego, przepowiadam ci Polsko, że zażyjesz wiele nędzy w przyszłych stuleciach. Zacna Polsko, jesteś szlachetna, wielka i wspaniała, atoli ty gardzisz swoimi mądrymi królami, a ponieważ ty nimi gardzisz, przeto pójdziesz w rozsypkę.

Wydaje się, że tak! Anatol Wroński po raz pierwszy poznał inżyniera w 1937 r. w Rapallo w hotelu „Astoria”. W artykule „Moje spotkanie z Ossowieckim”, jaki ukazał się na łamach „Przekroju”, napisał, że ponownie los ich zetknął w 1941 r., gdy jego szwagier został aresztowany i osadzony w Pawiaku oraz w 1944.

Przykładem takiego przejścia jest regulacja temperatury ciała. Od urodzenia do siódmego tygodnia noworodki utrzymują stałą ciepłotę ciała. Potem wkraczają w nowy etap, kiedy temperatura lekko spada podczas snu, zarówno w dzień, jak i w nocy. Jeszcze później przyjmują nowy model ciepłoty, który już zostaje przez całe dorosłe życie. W tym okresie mają niższą temperaturę tylko w czasie snu nocnego. Uczeni niedawno stwierdzili, że u niektórych dzieci to przejście nie dokonuje się we właściwym czasie i dopiero po dwudziestu tygodniach dochodzą one do dorosłego modelu regulacji temperatury ciała. Ta przerwa, od siódmego do dwudziestego tygodnia życia, stanowi właśnie okres najwyższego ryzyka nagłego zgonu. Co więcej, przypadki SDDS zdarzają się częściej u dzieci, które są za ciepło zawinięte w łóżeczku albo śpią w przegrzanych pomieszczeniach, co jest dodatkową poszlaką na rzecz teorii, że w grę może wchodzić regulacja temperatury.

Do dziś nie wiemy, dlaczego receptory wzrokowe Ossowieckie- go były zdolne reagować na ten rodzaj promieniowania? Obecnie, dzięki technice zdjęciowej Kirliana, można to promieniowanie sfotografować w polu wysokiej częstotliwości. Istotnie wszystko, co żyje, wszelka forma organiczna – promieniuje paletą barw. Jeśli nawet oberwiemy połowę liścia, to druga połowa świeci również w miejscu oderwanej połowy.

Mózg nie tylko zabija nadmiar komórek, ale także tworzy gęsto utkaną sieć wiązań nerwowych, a następnie przycina ich nadmiar. Liczba powiązań wchodzących przy tym w grę jest niemal niewyobrażalna. Każda ze 100 miliardów komórek nerwowych w mózgu jest w stanie wytworzyć tysiące połączeń. Niektóre komórki tworzą nawet do 200 tys. połączeń. Zatem szacunkowa liczba połączeń w mózgu jest astronomiczna. Profesor Peter Huttenlocher z Uniwersytetu Chicago dokonał przeglądu aktualnej liczby połączeń nerwowych u ludzi w różnym wieku i stwierdził, że kiedy płód ma 24 tygodnie, 70 tys. komórek w kawałku tkanki mózgowej wielkości łebka od szpilki tworzy około 124 milionów połączeń.

Dlaczego nie słyszę żadnego głosu? – zapytałem przewodnika. Podejdź bliżej! – doradził. (…) usłyszałem krzyki i szlochy, bluźnierstwa i przekleństwa pod adresem świętych. Głosy ich zlewały się ze sobą. (…) Już nie istnieje dla nich czas. Jest tylko wieczność. Widząc to wszystko i słysząc nagle zapytałem siebie: Jakże mogą ci chłopcy być potępieni? Przecież wczoraj wieczorem bawili się jeszcze w Oratorium. – Chłopcy, których tutaj widzisz – odpowiedział – są umarli dla Bożej łaski. Gdyby skonali w tej chwili, czy nie chcieli wycofać się ze swoich niecnych dróg, zostaliby potępieni. Lecz tracimy czas. Chodzimy dalej. Poprowadził mnie dalej.

Westchnąłem żałośnie. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć na tę przyganę i postanowiłem sobie: na przyszłość będę się starał mieć tę wiarę i ufność. Potem spytałem: – A teraźniejszość? A Savio pokazał mi w odpowiedzi przecudną wiązankę kwiatów, którą trzymał w ręku. Były w niej róże, fiołki, słoneczniki, goryczki, lilie, nieśmiertelniki, a wśród kwiatów kłosy pszenicy. Podał mi wiązankę i rzekł: – Przypatrz się. – Widzę – mówię mu – ale nie rozumiem, o co chodzi. – Daj tę wiązankę swoim synom, aby ją w swoim czasie mogli ofiarować Panu. Postaraj się, żeby ją wszyscy mieli, żeby nikt nie był pozbawiony tego bukietu i nikt nie dał go sobie odebrać. Bądź pewien, że ta wiązanka wystarczy im całkowicie do szczęścia.